Hoogbegaafde kinderen zijn meesters in het zichzelf verstoppen. Als ze zich niet gehoord en gezien voelen gaat er een masker op en zien we, als we niet goed kijken, niet meer hoe het werkelijk gaat met een kind. Wat zien we o.a. wel?
- Een vrolijk kind, doet wat er gevraagd wordt, er lijkt niets aan de hand.
- Onrust, gebrek aan aandacht, veel bewegen, spanning.
- Teruggetrokken gedrag, faalangst.
- Wisselende prestaties of dalende prestaties.
- Weerstand bij het naar school gaan.
- Kinderen die je tijdens communicatie ziet zoeken naar woorden terwijl ze je aankijken. Alsof ze continue checken of ze het juiste zeggen om jou tevreden te stellen.
Thuis valt het masker af. De reden waarom we ouders nodig hebben bij de duiding van wat kinderen van ons vragen.
Willen we dat een kind zich laat zien, dan is het nodig dat wij kijken wat er nodig is om veiligheid te creëren. Zolang het kind zich onveilig blijft voelen, zal het zich niet laten zien en roeien met de riemen die het heeft om te overleven.
Dit waarnemen, duiden, zit vaak niet in je opleiding. Het vraagt namelijk ook wat van jouw zelfbewustzijn. Durf jij te accepteren dat jij (nog) niet veilig bent voor dit kind en daar wat aan te gaan doen?
Ook ik maak het mee. Kinderen die vol spanning bij me zitten. Zonder oordeel blijven communiceren, houvast bieden door ouders toe te laten in de ruimte, knuffels op schoot, beweging toestaan, zijn allemaal manieren om te bouwen aan veiligheid. En als het lukt vertrouwen te winnen, dan kun je bouwen aan ontwikkeling. Dan pas en niet eerder. Zonder veiligheid en vertrouwen willen werken aan gedrag is het kind trucjes aanleren. Het kind zal, omdat het voelt dat het verwacht wordt, sociaal wenselijk gedrag vertonen. Dit gedrag gaat het echter niet volhouden omdat de verbinding met de werkelijke behoefte van het kind niet gemaakt is. En die verbinding hebben we nodig om kinderen werkelijk te kunnen helpen. Die verbinding gaan ze pas maken als wij veilig zijn en ze werkelijk zien.
