Dit jaar leerde ik Tijn kennen. De eerste keer kwam hij met zijn ouders om kennis te maken. Ik zag een rustige vriendelijke jongen met een groot hart. Ik hoorde dat hij in het verleden worstelde met intense emoties. Hij had zijn gedrag niet altijd in de hand gehad. Maar leergierig en intelligent als hij is, had hij hulp aanvaard en staat hij nu steviger in het leven.
De overstap naar het VO was wel weer een nieuwe uitdaging. Want als intens levende jongere komen er dan weer veel nieuwe te verwerken indrukken op je af. De middelbare school kan voelen als een jungle waarin je de weg nog niet weet en jouw in ontwikkeling zijnde kompas nog niet volledig kunt of durft te vertrouwen. Zo is dat ook voor Tijn.
Ik heb het voorrecht dat ik met Tijn in gesprek mag. Eens in de zoveel tijd komt hij bij mij. We hebben het over hoe het gaat, wat hij ervaart, denkt, voelt en wat hem bezighoudt. Hij stelt mij vragen over wie ik ben, wat ik denk, ervaar, voel en beleef. Een gelijkwaardig gesprek tussen twee mensen in een andere levensfase.
Verbinding voelen, altijd, maar vooral ook juist nu, in deze fase van opgroeien, waarin de wereld groter wordt en de vraag wie je bent in deze wereld, de zin van bestaan, de zin van jouw bestaan, meer op de voorgrond komt, is zo ontzettend belangrijk voor jongeren als Tijn.
Ik ben blij dat ik er voor Tijn mag zijn. Ik ben blij dat ik me mag spiegelen aan zijn verwondering. Ik ben blij dat hij zich met mij durft te verbinden. Want in verbinding ontstaat groei. In verbinding kunnen we het leven delen, kwetsbaarheid tonen en kracht ontdekken. In verbinding kunnen we zingeving ervaren. In verbinding ervaar je dat jij er toe doet. En dat geef ik Tijn graag mee!