Daar waar we onszelf niet helen, blijven we anderen beschadigen uit angst zelf ten onder te gaan. Daar zijn we ons niet van bewust. Er zullen geen volwassenen zijn die bij hun volle verstand ‘s ochtends opstaan en denken: ’Kom, ik ga vandaag eens een kind beschadigen’. Maar helaas gebeurt het wel. Je daar bewust van kunnen zijn vraagt durven voelen, pijn toelaten en eigen beperkingen durven en kunnen zien.
In mijn werk zie ik kinderen die intens voelen, scherp waarnemen en van nature beschikken over een groot zelfbewustzijn. In de meest optimale situatie komen ze volwassenen tegen die ook beschikken over een gezonde dosis zelfbewustzijn, waardoor er, in lastige situaties, een veilige haven is waarin ieder zijn eigen stukken mag zien, dragen en helen en de ander niet belast wordt met zaken die niet bij hem horen. Bij De School voor Transitie, voor de geïnteresseerden, noemen ze dit de aanwezigheid van een secure base.
Niet iedereen is in staat te dealen met eigen blessures. De pijn, verborgen achter dikke muren, kan te groot zijn om aan te kijken. De angst om het niet te kunnen dragen heeft gemaakt dat alles wat te pijnlijk en ingewikkeld lijkt, diep weggestopt is en onbereikbaar geworden, zodat de mens in kwestie een ogenschijnlijk rustig leven kan leven, in balans, zonder al te veel gedoe.
Maar het nadeel is dat alles wat onderdrukt wordt er wel is. Niet gezien zoekt het zich een weg naar de uitgang als er conflicten dreigen die aan deze pijn raken. Wat gebeurt er dan? Er treedt een overlevingsmechanisme in werking. Koste wat het kost, maar dit gevoel moet weg. De coping die dan ontstaat is dat er een manier gezocht wordt om iets of iemand anders verantwoordelijk te maken voor het nare gevoel dat er is en de mogelijke oplossing. Je begrijpt dat dit kansloos is. Het recept voor verlies van verbinding en conflicten.
Het nadeel is ook dat ons waarnemingsruimte zo groot is als we zelf durven kijken. Je kunt je voorstellen dat kinderen die vanuit hun kind zijn en onbevangenheid zuiver en intens waarnemen en een zeer ruim kader hebben (waarvan de duiding nog ingewikkeld kan zijn doordat ze jong zijn), zich naast een volwassenen vol met weggestopte angst en verdriet, niet veilig wanen. Ze raken in de war en hun ontwikkeling komt in gevaar. Vervolgens gaat de focus naar het gedrag van het kind, het gedrag dat als problematisch wordt ervaren. Hierbij zijn betrokken volwassenen zich er niet van bewust dat zij zelf de trigger zijn voor dit gedrag en dus ook de oplossing in handen hebben. De focus gaat naar het kind, evenals de bedachte interventies. En zo laten we het kind alleen en geven we het een verantwoordelijkheid die het niet zou hoeven dragen.
Heling van kinderen begint bij ons volwassenen. Wij mogen voorleven en dapper zijn.
#trauma #helen #bewustzijn #verantwoordelijkheid