Kim is vier. Bruin haar, blauwe ogen, nieuwsgierige blik. Kim is leergierig, neemt de wereld waar vanuit haar vierjarige bewustzijn dat al zoveel meer ziet dan haar vier jaar doet vermoeden. Kim weet veel. Ze kent o.a. de wilde dieren, weet alles over kastelen, kent de planeten en leert een vreemde taal. Ze speelt met oudere kinderen en praat op het niveau van een 7 jarige. Kim is vier en heeft de motoriek van een vierjarige. Kim ziet eruit als een vierjarige en Kim past zich aan aan de vierjarigen.
Kim gaat niet graag naar school. Niet dat je dat aan haar ziet. In de klas heeft ze moeite haar aandacht bij haar werkjes te houden. Haar uitgebreide kennis over de wereld, haar invoelingsvermogen ten aanzien van dat wat er bij anderen speelt en die invloed die dit op haar gedrag heeft, het is niet zichtbaar. Kim laat pas zien wat ze in huis heeft als ze zich veilig voelt. Als ze voelt dat ze echt gezien wordt en niet de vreemde eend in de bijt is.
Kim leer je kennen als je hoog insteekt. Als je durft te vergeten dat haar uiterlijk en haar motoriek die van een vierjarige zijn. Als je haar vermoeidheid en tranen anders durft te interpreteren dan als jong gedrag. Vermoeidheid bij Kim verdwijnt als ze uitgedaagd wordt en haar hoofd aan het werk gezet wordt. Ze wordt wel weer moe als ze zich heeft moeten inspannen. Maar dan gaat die vermoeidheid gepaard met tevredenheid en rust. De vermoeidheid vanuit onderprikkeling veroorzaakt onrust, boze buien en frustratie. Kim bloeit op als ze niet in het hokje van de vierjarige hoeft. Als ze zich mag bewegen in al die verschillende fases van haar ontwikkeling. Een ontwikkeling die niet past in de bottom-up kijk. Kim leert anders. Hoog insteken en dan kijken wat er nog aan vaardigheid ontbreekt om die moeilijke opgave op te lossen. Want vanuit dat hogere doel is er de motivatie. Top-down leren is niet het einddoel formuleren en vervolgens alle stappen bottom-up weer moeten doorlopen. Top-down vraagt kijken, afstemmen, weten waar Kim zich bevindt en van daaruit oefening aanbieden.
Kim vraagt van ons dat wij kijken, voelen, onze zekerheden loslaten en haar durven volgen zonder dat we misschien precies begrijpen wat we zien. Ze vraagt ons alle kaders los te laten en te ervaren waar zij enthousiast van wordt en blijft en van daaruit in te steken.
Ouders zijn naast Kim een onmisbare informatiebron. Zij kennen haar vanaf de eerste minuut. Kim en ouders zijn nodig om Kim dat onderwijs aan te bieden waardoor zij binnen de schoolmuren kan blijven. Met elkaar in contact blijven, afstemmen, volgen en weer opnieuw afstemmen, het zal nodig blijven. Want Kim is wie ze is, gaat niet passen in de bestaande structuren. Maar we kunnen wel kijken hoe we binnen die structuren ruimte kunnen maken voor Kims unieke ontwikkeling.
Geef jij haar de ruimte?