Onlangs ben ik weer gestart met sporten. Twee keer in de week werk ik me in het zweet met naast me een sympathieke personal trainer die me vertelt wat ik moet doen. Mijn lijf maakt bewegingen waar ik niet vertrouwd mee ben. Ik voel spieren waarvan ik wel wist dat ik ze had, maar die lang niet meer zo aangesproken zijn. De oefeningen die hij me geeft gaan niet altijd meteen vanzelf. Wanneer ik iets met een linkerbeen en een rechterarm moet doen, raak ik in een lichte paniek. Dat wat mijn trainer eventjes voordeed en er toch echt heel eenvoudig uitzag, moet ik toch gewoon kunnen! Lees; meteen, in éen keer en net zo soepel als hij. Uhm, ja, dat gaat dus niet zo snel. Ik neem mijn frustratie waar. Ik ken de theorie van de mindset, help de kinderen en volwassenen die bij me komen om te gaan met frustratie tolerantie. En dan sta ik hier, met de billen bloot. Quasi grappend, ‘van proberen kun je leren’ en stampvoetend over mijn onhandigheid. Ik word me haarscherp bewust van dat wat zich ook in anderen afspeelt. Dit is lastig, kan ik dat wel? De meeste dingen die op mijn pad komen doorzie ik vlot en beheers ik snel. Wat ziet de ander nu aan mij? Wat vindt hij, denkt hij? En dan de fase van het oordelen. Wat ben ik een hark. Hoe heb ik het zover laten komen. Ooit was ik lenig en behendig………..En dit allemaal in een fractie van een paar tellen.
Mijn trainer is een betrokken professional die prima ziet wat er gebeurt en rustig aan de zijlijn feedback geeft, die me helpt mijn focus te vinden en de oefening, na wat gestuntel, prima uit te kunnen voeren. Zijn rustige nabijheid, zijn oordeelloos waarnemen, maken dat ik me bewust word van mijn eigen oordeel en dit om kan zetten in de power door te zetten en de oefening te leren. ‘Je doet dit voor het eerst. Je lijf is dit niet gewend. Geef het tijd. Geef jezelf tijd’. Zijn woorden maak ik tot mijn woorden en het helpt. Ik kan in dit voor mij kwetsbare moment mezelf weer herpakken, doorzetten en groeien.
En precies dit gebeurt ook in mijn coachpraktijk, zie ik gebeuren bij de ander, waarbij ik de rol van mijn trainer heb en zijn woorden uitspreek. Het is goed dat ik zelf weer eens de intensiteit en de snelheid, de felheid ook, waarmee blokkerende gedachten omhoog ploppen bij de confrontatie met een opdracht die enige oefening vraagt, ervaar.
Ik zag het afgelopen week gebeuren bij mijn kleutergroep. Job wilde vluchten toen het niet in één keer ging, maar eigenlijk ook weer niet, want de motivatie om mijn opdracht uit te voeren was er wel. Maar hoe dan? Door vanuit rust Job te helpen bij het doorlopen van de opdracht kreeg hij de handvatten waarmee hij tot een oplossing kon komen. Hij bleef op zijn stoel en bleef het proberen! De onzekerheid was groot, maar door de veiligheid die ik hem mocht bieden, durfde hij het proces aan.
Mindset is meer dan weten dat je anders moet denken, meer dan weten dat je van proberen kunt leren. Het is ook voelen dat je veilig bent als het nog niet lukt, weten dat er geen oordeel wacht en dat jij in jouw tempo je deze nieuwe vaardigheid eigen mag maken. De basis voor leren ligt daar waar de ander weet dat hij er mag zijn, dat hij gezien en gehoord wordt, ook als het even tegenzit.