Gisteren rondde ik de 2- daagse Peers4Parents Facilitor Training af. Waar we aanvankelijk onze vaardigheden zouden oefenen met ouders die zich hadden kunnen aanmelden was dat nu door de huidige maatregelen wat anders. Wij als aanstaand facilitators, waren in de oefenrondes tevens ouders die deelnamen aan het gesprek. Ik had dat voor mezelf niet bedacht. Niet dat ik geen vragen meer heb richting mijn eigen rol als ouder, maar de behoefte om daar in een groep over van gedachten te wisselen voelde ik voor mezelf niet. Deze dag bleek echter niet alleen voor de uitbreiding van mijn professionele vaardigheden, maar ook voor mijn persoonlijke ontwikkeling (die natuurlijk ook altijd met elkaar verbonden zijn), een mooi cadeau.
In de laatste ronde waarin ik deelnam als ouder hoorde ik mezelf vertellen over mijn oudste dochter als 4 jarige. Het was de eerste week in haar kleuterklas, inmiddels meer dan 20 jaar geleden. Een jaar eerder had ik ontdekt dat ze voorliep in haar ontwikkeling. Ik was net begonnen aan de ECHA opleiding en mijn kennis op het vlak van hoogbegaafdheid en de betekenis daarvan voor mijzelf was nog volop in ontwikkeling. Tot mijn verbazing begonnen de tranen, terwijl ik probeerde mijn verhaal te doen, over mijn wangen te rollen. Ik benoemde dat, enigszins gegeneerd over de grote van de emotie die ik voelde over iets wat zolang geleden plaatsvond, en vervolgde mijn verhaal. Vier jaar, in de kring in de kleuterklas. Ouders mochten hun kinderen in de kring brengen. Mijn dochter zat daar, keek me aan en zei; ’Mama, ga nu maar weg, anders moet ik zo huilen’. Ik ging weg, omdat ik de wens van mijn dochter respecteerde en haar niet in de akelige positie wilde brengen dat ze wel zou gaan huilen en ze dat juist wilde voorkomen. Ik ging weg omdat ik onbewust voelde dat ik geen scene wilde maken, ook ik was nieuw op deze school en onervaren ouder. Ik ging weg omdat ik op dat moment nog niet volledig grip had op de situatie en niet wist wat ik zou moeten doen als ik haar wel de ruimte zou geven voor haar tranen. Dat besefte ik me, in dat korte moment dat ik mezelf hoorde praten. Ik overzie nu, jaren later, welke invloed mijn keus van dat moment heeft gehad op de ontwikkeling van mijn dochter. Ik kan nu mijn eigen rol nog beter zien. Ik begrijp nu nog beter de worsteling van ouders in vergelijkbare posities. En, ik begrijp mijn dochter beter, ook dat is fijn. Dat riep emoties op omdat het nu, jaren later, voelde alsof ik op dat moment mijn kind de boodschap had gegeven dat het oké was je emoties niet te tonen, ze weg te drukken en jezelf niet serieus te nemen. Zo klein als ze was, was ze al in staat te reflecteren op wat er in haar en om haar heen gebeurde en maakte ze daarin voor zichzelf een keus. Mijn rol als ouder was o.a. haar richting te geven. Ik heb haar richting gegeven, maar achteraf gezien had ik dat liever anders gedaan.
Als ouders doen we maar wat. We handelen naar eer en geweten, maken fouten en doen dingen goed. We ervaren pas wat ouder zijn is als we ouder mogen worden. Hoe fijn was het gisteren dat ik in een groep van peers kwetsbaar mocht zijn en ik daarbij gewoon in mijn kracht bleef. Dankzij de groep, dankzij de facilitators en dankzij mijn eigen lef me open te durven stellen. Fijn dat ik nu, samen met mijn collega’s, ook Peers4Parents groepen kan gaan begeleiden. Deelname is een cadeautje voor jezelf en voor je kind(eren)!
Zodra er bijeenkomsten gepland staan verschijnen ze op de agenda.