Want dat is hard nodig.
Het Onderwijsland wordt door zweetlucht, toetsen en een ja-maar-houding vervuild. Ooit zorgden passie en van-betekenis-willen-zijn voor frisse mogelijkheden. Nu is het in Onderwijsland vooral een kwestie van heel veel moeten en blijven ademen.
Er hangen kinderen en pubers rond.
Papier is er geduldiger dan de ouders.
En de leerkracht? Die is erg druk. Heel erg druk.
Oprecht, goedbedoeld, confronterend, zinnig en relativerend stond Anneke Polman al eerder in het theater met de lezing Shit happens, nou en? Ze sprak over persoonlijk lei/ijderschap, schreef een boek en gaf een basiscursus patiëntschap in de Zorg. Systeempijn is een rode draad in haar werk. Deze voorstelling gaat ze terug naar haar basis: Onderwijs.
Dit doet ze samen met Joep (een levensechte puber) en met Lisette ter Heerdt (een doorgewinterde, wèl verstandige, inhoudelijk degelijke en ook nog hoogbegaafde onderwijsspecialist).
