Het gebeurt niet vaak, met fijne collega’s binnen mijn netwerk. Maar vandaag, na een intensief noodzakelijk lang gesprek, waarin de knelpunten en blinde vlekken in de huidige hulpverlening besproken moesten worden, miste ik bij het wegrijden die collega die op het werk wachtte, zou hebben geweten van mijn afspraak en bij wie ik bij terugkomst even mijn eigen emoties had kunnen uiten. Emoties die gaan over het besef dat er binnen de hulpverlening nog zo vaak geen aandacht is voor de specifieke hulpvraag van de hoogbegaafde. Ouders die onvoldoende gehoord worden. Communicatie die op veel terreinen te wensen over laat met alle gevolgen van dien. Ik probeer te begrijpen wat de mensen aan de andere kant heeft bewogen. Vanuit welke motivatie er gehandeld is zoals besproken. Ik kan een antwoord vinden, maar het helpt nu even niet. Het helpt niet omdat ik weet dat dit ook vandaag weer gebeurd zal zijn en ook morgen, overmorgen en daarna. Hoe moeilijk is het verbinding te zoeken met de mens die hulp vraagt? Hoe moeilijk is het als het om jeugdigen gaat, ouders hierin mee te nemen en serieus te nemen? Ik vraag me af of we niet moeten stoppen met labelen, het gewoon verbieden, om ons te dwingen vanuit openheid, ruimte en niet weten elkaar weer te mogen ontmoeten en van daaruit te kijken wat nodig is. Interventies die recht doen aan de mens en niet aan het label. Maar daarbij hoort dat je ook durft te zeggen dat er momenten zijn van machteloosheid. Dat je (nog) niet weet hoe je de ander kunt helpen. Maar zou het besef dat de ander voelt dat je er bent en samen blijft zoeken, per definitie niet heilzamer zijn dan al die zinloze interventies die schade berokkenen?
Vandaag voel ik me klein. Klein in een grote wereld waarin leed is, waarin ik graag zou kunnen toveren, waarin ik ieder mens zou willen zien in al zijn kracht en kwetsbaarheid.
Vandaag voel ik me sterk. Sterk omdat ik er was, deelgenoot mocht zijn vanuit vertrouwen, beseffend dat ook die druppel, samen met vele andere druppels verschil kan gaan maken door mijn vragen te mogen stellen en verwondering uit te spreken.
Vandaag voel ik verdriet. Verdriet voor al die kinderen die nog lijden en nog niet begrepen worden.
Vandaag miste ik die collega, die op me wachtte met thee en me zei dat ik doe wat ik kan en dat genoeg is.
Vandaag voel ik me een verwonderaar in een wereld die me verblijd, maar ook lijden in zich draagt.
Vandaag vind ik houvast in het besef dat ik ook hele mooie voorbeelden van hulpverlening ken. Ook dat zijn die druppels die invloed hebben.
Vandaag schieten woorden tekort, mag zo de kracht van stilte me meenemen in de nacht om vandaag te verwerken en morgen vastberaden weer aan de slag te gaan. Omdat ik wil begrijpen……