Vorige week kreeg ik van een familielid de VPRO gids. Er staat een artikel in over hoogbegaafden, misschien wel interessant voor jou. Natuurlijk vind ik dat boeiend. Ik ben altijd weer nieuwsgierig naar wat er in de media verschijnt over dit onderwerp. Vaak zijn het de stereotype beelden. Deze keer echter had de interviewer contact gehad met het Centrum voor Begaafdheidsonderzoek in Nijmegen.
Er worden een paar uitspraken gedaan waar ik heel blij van word.
‘Wij geven geen antwoord op de vraag: is dit kind hoogbegaafd…..we proberen antwoord te geven op de vraag: Wat heeft dit kind nodig’
(Lianne Hoogeveen)
Wanneer we deze vraag voor ieder kind goed kunnen beantwoorden zijn etiketten niet meer nodig.
“Als we verrijkingsstof geven, dan het liefst ook aan een paar andere leerlingen in dezelfde klas die boven de rest uitsteken, dan is het minder stigmatiserend.
Maar als er normaal over gedaan wordt door de leerkracht is het eigenlijk nooit een probleem’
(Maaike van Dooren)
Wanneer het zo zou zijn dat ons onderwijs daadwerkelijk tegemoet komt aan alle kinderen, wanneer differentiatie ook als noodzaak wordt gezien voor de snelle kinderen of de onderpresteerders die beter kunnen, dan hoeft het allemaal niet zo moeilijk te zijn. Alleen is kennis daarvoor wel een belangrijke voorwaarde. Mijn ervaring is dat wanneer kennis ontbreekt, signalen niet worden opgevangen of verkeerd worden geïnterpreteerd, het onderwijs tekort schiet. Dan komen we niet toe aan passend onderwijs voor deze kinderen. We blijven hangen in uitspraken als, ‘hij moet het eerst laten zien’, en, ’hij geeft zelf niet aan dat hij extra werk wil’, of, het zal wel meevallen met die begaafdheid want hij maakt nog wel eens domme fouten’.
Leergierigheid en nieuwsgierigheid bij leerkrachten, de wil om geen lesboer te zijn maar je te laten verrassen door elk individuele kind. Als we durven toegeven dat we soms dingen niet weten ontstaat er ruimte voor leren en oplossingen!