Hij is dyslectisch, jij bent autistisch, weer een ander heeft dyscalculie, zij is hoog gevoelig en dan heb je ook nog de hoogbegaafden.
Ik ben niet zo van het labelen. Ik houd van een brede blik, alle zintuigen op scherp en geen kokervisie. Een holistische kijk. Toch label ik ook. Waarom doe ik dat?
Het antwoord is eenvoudig. Labelen kan helpen, mits zorgvuldig gedaan, met ruimte voor individuele verschillen. Ik zal een voorbeeld geven.
Toen er nog niet gesproken werd over hoogbegaafdheid waren er slimme leerlingen die misschien een klas oversloegen en anderen die minder snel waren mochten helpen. Meer aandacht was er niet. Dit ten koste van talenten en welbevinden van de nu volwassen geworden hoogbegaafden.
Het labelen van nu helpt ons ons denken te sturen, gebruik te maken van expertise van anderen die weten wat werkt. Het wiel hoeft niet steeds opnieuw uitgevonden te worden. We kunnen krachten bundelen en komen zo een stuk verder. Hadden we niet gelabeld dan waren we waarschijnlijk langer blijven zwemmen zonder houvast.
Labelen kan ook schadelijk zijn. Een voorbeeld van een leerling die bij ons op school binnenkwam met de nodige emotionele deuken in zijn rugzak. Eigenlijk waren die deuken het grootst bij zijn ouders. De vorige school had de jongen gelabeld als niet passend binnen het reguliere onderwijs. De luiken gingen dicht, het kon niet, de enige optie was een school voor speciaal onderwijs. Ouders weigerden. Ze meldden zich bij ons. Ook ik dacht de eerste periode regelmatig wanhopig waar dit naartoe moest. Maar, we bleven in gesprek met ouders. Praten over mogelijkheden en moeilijkheden. Samen zoeken naar oplossingen. Het resultaat is dat deze jongen, zonder label, maar wel met de specifieke aandacht die hij nodig heeft, binnen het reguliere onderwijs goed functioneert.
Labelen mag wat mij betreft. Maar gebruik het label niet als excuus om vervolgens niet meer te kijken naar wat deze specifieke leerling, dit kind, van je vraagt. Een label is slechts een etiketje, een deel van het kind dat tegenover je staat. Maar laten we met een open blik, blijven zoeken naar kansen, mogelijkheden en behoeften, ons steeds weer verwonderen over het unieke van onze kinderen!
Graag wil ik afsluiten met deze woorden van Goethe:
‘Behandel mensen alsof ze zijn wie ze zouden moeten zijn, en je helpt ze om te worden wie ze zouden kunnen zijn.’