Bam, vol in de faalangst. Hoofd vol mist, zoekend naar woorden. Toen ik me een soort van herpakt had, althans voor de buitenwereld, trad een heel oud coping mechanisme in werking, waarbij het leek of ik er was, maar een deel van mij toch echt niet meer aan tafel zat.
Faalangst: ‘De vrees om tekort te schieten’ staat in de Dikke van Dale. Vooral bij mondelinge testen en toetsen iets waar ik, zo oud als ik ben, nog steeds last van heb. Onlangs hielp dit mij weer even te beseffen hoe onnozel de tips zijn die we anderen kunnen geven. Denk aan je ademhaling, je hebt goed geleerd, meer kun je niet doen, focus op wat wel lukt, leg de lat niet te hoog, van foutjes kun je leren…………….Ik kan je vertellen, als je intens in de angst schiet, helpt het geen barst.
Ik vertelde over mijn ervaring met faalangst aan jongeren die bij me aan tafel zaten. Ik vertelde er ook bij, dat ik net als zij, mezelf na mijn faalervaring er verbaal goed van langs had gegeven. Sukkel, zo oud en dan nog zo bang zijn, het slaat nergens op, doe normaal etc. Ik vertelde ook dat ik me realiseerde dat dit niet hielp en ik daar dus ook mee stopte. Want, het was me overkomen. Ik had er op dat moment geen controle over. Dus lelijk doen tegen mezelf was wel het laatste dat ik verdiende. Ik ging kijken naar wat me wel kon helpen.
De jongeren aan mijn tafel vinden het lastig toe te geven dat ze bang zijn. Ze willen sterk zijn, mooie verhalen vertellen, vooral ook over anderen, want dat is veilig. De schijn ophouden en vooral niet kwetsbaar zijn. De docenten zijn stom, ze snappen ons niet, ze kunnen niet uitleggen en, onzeker bij toetsen, nee hoor, echt niet. Je kwetsbaarheid tonen, met het gevaar die angst weer te voelen, de onmacht, het onveilige gevoel? Ervan wegblijven is fijner.
Door mijn eigen gepruts te delen, ongecensureerd, zonder strik, maar wel met humor, zelfreflectie en een voorbeeld voor hoe dan wel, leef ik voor wat ik ze wil leren. Emoties horen bij het leven, ja ook die vervelende waar we last van hebben. Ze leren ons waar we onszelf mogen helpen en helen. Waar we hulp mogen vragen, zonder schaamte, omdat we allemaal worstelen met onze eigen pijnpunten. Het is oké. Daar waar de zelfzorg tekortschiet, krijgt de faalangst ruimte. Je daarvan bewustzijn, zoeken naar wat helpt en accepteren dat ook deze emotie oké is, helpt te helen. Ik zag ze voorzichtig lachen om mijn verhaal. Ze zagen dat ik me niet schaamde en er openlijk voor uitkwam dat ik gefaald had. Ze hoorden dat ik niet wegliep voor dat wat ik nog mag leren en dat ik vanuit vertrouwen in beweging blijf.
Ook intense emoties horen bij het leven. Daar waar ze gedeeld mogen worden zonder oordeel, ontstaat er ruimte voor gezonde reflectie en kan er beweging komen die helpend en helend is. Dan kunnen ze ontdaan worden van hun zwaarte en ontstaat er licht, lucht en ruimte voor plezier.
Ik ga nog even aan de slag met mijn faalangst, want, van proberen kun je leren! 