Het gemiddelde kind bestaat niet!

Meestal probeer ik tactisch en genuanceerd mijn visie over één en ander te ventileren. Soms lukt dat goed, soms wat minder. Vandaag echter heb ik zin om met de vuist op tafel te slaan. Na weer een plat bericht gelezen te hebben over hoe voorzichtig we moeten zijn bij het versnellen van hoogbegaafde leerlingen vanwege de sociaal emotionele ontwikkeling. Ik voel woede omhoog komen. Machteloze woede. Want juist dit is waardoor ik kinderen keer op keer zie verdrinken. Ze verdrinken door gebrek aan aansluiting juist omdat ze niet mogen versnellen. Of juist omdat ze vanwege een cognitieve voorsprong zouden moeten versnellen, sociaal gezien ook, maar toch nog graag willen spelen en dit dan juist weer niet kan want dat past niet binnen het programma.

Het gemiddelde kind bestaat niet. Het bestaat niet bij kinderen met een IQ van 80, niet bij kinderen met een IQ van 100 en niet bij kinderen met een IQ van 130 en hoger. Als juf verbaasde ik me steeds weer over die nieuwe methode die alle problemen binnen bijvoorbeeld rekenonderwijs moest gaan oplossen. Dat wat voor een kind prima kon werken werd vanwege nieuwe inzichten overboord gegooid. Een ander deel van de klas bloeide op. De kinderen die niet vroegen om een andere aanpak raakten de kluts kwijt.

Voor al die kinderen die als probleem kind gezien worden vraag ik jullie, durf te gaan denken buiten je kader, buiten die ene oplossing die niet bestaat voor alle kinderen. Durf het unieke van ieder kind te gaan zien en te gaan denken vanuit het idee dat een a- synchrone ontwikkeling bestaat en dat dit misschien wel veel normaler is dan onze hokjes cultuur wil toelaten. Durf visies en oplossingen naast elkaar te gaan leggen. Durf toe te geven dat jouw kennis niet toereikend kan zijn en je hulp mag vragen bij anderen zoals we onze kinderen ook steeds weer vertellen. Durf toe te geven dat het kind geen probleem kind is maar het kind problemen heeft met het kader dat wordt aangeboden.

Het gemiddelde kind bestaat niet!