Je hoort nog wel eens wat. Deze maand het verhaal van, laten we hem Boris noemen, groep 6. Boris heeft een gedragsprobleem, luistert niet naar de leerkracht en doet waar hij zin in heeft. Zijn huidige meester laat zich de les niet lezen en Boris zal doen wat hij zegt. Als hij zich misdraagt mag hij de klas uit. Gaat hij niet dan helpt hij hem. Deze week hielp hij hem. Hij is over de grond, door de gang, naar de directeur gesleurd.
Zonder iets van dit jochie te weten, het hoe en waarom, is dit al te erg voor woorden. Dit wil Boris niet, dit moet de meester ook niet willen. Maar onmacht doet vreemde dingen met mensen. Ik hoor dat Boris hoogbegaafd is en een gedragsstoornis heeft en school al jaren probeert hem door te verwijzen. Daar houdt mijn informatie op.
Hoogbegaafd en een gedragsstoornis. Deze combinatie doet mijn alarmbellen al rinkelen. Hoezo gedragsstoornis, welke stoornis, wie dacht dit te moeten vaststellen en op grond waarvan?
Ik stel me even voor hoe Boris de school is binnengekomen, vol verwachting en vertrouwen. Wilde graag leren, spelen. Sloot de wereld aan bij zijn verwachting? Sprak de juf of meester zijn taal? Waren ouders bij machte de behoeften van hun zoon op een adequate manier op school bespreekbaar te maken?
Wanneer het gedrag van een kind op een school zo uit de hand loopt moet er wat mij betreft ALTIJD naar de geschiedenis en de hele context gekeken worden. Ga na wat hij vroeg, hoe hij in zijn voorschoolse ontwikkeling was, wat ging er goed, wat was moeilijk. Terug naar de start voor je een kind gaat labelen! Mensen maken fouten, vergissingen, missen informatie. Wees dapper en durf te kijken welke stappen je gemist hebt, anderen gemist hebben. Ga zoeken, praten, kijken. Want, ook al zou je dit kind eenvoudigweg een stempel op zijn nog jonge voorhoofd drukken, daarmee help je hem nog steeds niet. Voor adequate hulp zal je moeten graven en zoeken, investeren in tijd, om tot handvatten te komen.
Ik weet helemaal niet wat de leerkracht en school in kwestie al gedaan en geprobeerd hadden. Ik durf alleen te concluderen dat op het moment dat een leerkracht met een leerling op deze manier de school doorgaat, er iets verschrikkelijk mis is. Hoogbegaafde kinderen, kwetsbaar in hun anders zijn, help ze hun plekje in deze wereld te vinden. Ook zij verdienen het gezien te worden. Wanneer ze emotioneel in de knel komen wordt daar het label geplakt. Maar vaak zijn het gewoon slimme gevoelige kinderen die om hulp vragen. Wanneer hun roep verstaan wordt kunnen ook deze kinderen mee in het onderwijs en later in de maatschappij op een plek die bij ze past, zonder misplaatste labels, maar met oog voor hun kwaliteiten en kwetsbaarheden.