Vandaag weer iets bijzonders meegemaakt. Ik ben op een school, kijk mee als ambulant begeleidster om te zien of het onderwijs voor een 6 jarig hoogbegaafd meisje nog passend is. School is druk met het zoeken naar goed onderwijs voor deze groep leerlingen. Dit jaar gebruiken ze voor het eerst Levelwerk.
De leerlingen die werken met Levelwerk gaan eens per week naar een leerkracht die de opdrachten met ze bespreekt, zowel de instructie van de nieuwe opdrachten als de evaluatie van de gemaakte opdrachten. In de klas krijgen ze verder geen begeleiding , alles gebeurt op dat ene moment. Want, ze mogen leren het zelf te doen.
Dit is echt een onmogelijke opgave. Ik zie deze 6 jarige voor me, worstelend met planning en opdrachten die ze niet meteen begrijpt. Hoe kan ze leren om te gaan met uitdagingen wanneer ze het met die wekelijkse feedback moet doen? Wie begeleidt haar wanneer ze op het verkeerde spoor zit of wanneer ze wegloopt voor die opdracht die te moeilijk lijkt?
Stel je een denkbeeldige 6 jarige voor. Laten we die los met eenmalige wekelijkse instructie? Nee, natuurlijk niet. Want, we weten dat tussentijdse evaluatie, bijsturen, helpen reflecteren noodzakelijke voorwaarden zijn om het leerproces in goede banen te leiden. Waarom zou dit voor een hoogbegaafde 6 jarige anders zijn? Ook deze leerling leert door voorbeelden en ervaring in interactie met zijn omgeving.
We hebben het hier over de verwerkingsfase. Wanneer een leerling nooit vragen heeft gesteld tijdens deze fase, nooit hulp nodig heeft gehad en de taak altijd vlot en goed af heeft, heeft hij niet leren leren. Dezelfde leerling krijgt nu verrijking aangeboden. De begeleiding zal eruit moeten bestaan dat de leerling juist vragen gaat stellen en de leerkracht de leerling helpt zelf het antwoord te vinden. Ook wanneer een aantal hoogbegaafde leerlingen samen kunnen werken blijft die begeleiding nodig. Ik kan me voorstellen dat ze in een bovenbouw inmiddels zover zijn dat ze zich al heel wat vaardigheden eigen hebben gemaakt wanneer dit leerproces vroeg in gang is gezet en de frequentie van begeleiding wat terug kan. Maar, wanneer een leerling nog moet leren leren, wat zeker het geval is bij de 6 jarige waar ik het over had, is frequente begeleiding in de klassensituatie bij het werken aan verrijking een absolute noodzaak! Wanneer dit ontbreekt zal de verrijking niet meer zijn dan een bezigheid waar de leerling misschien wel plezier aan beleeft, maar waarbij het werkelijke leren nog steeds ontbreekt. Dat is een gemiste kans. Met aandacht die niet meer inhoudt dan de aandacht die iedere leerling krijgt bij het verwerken van taken kun je dit doel wel bereiken. Want even langslopen, kijken hoe het gaat, even aandacht geven daar waar nodig, op sommige scholen ook wel ‘het service rondje’ genoemd, gebeurt iedere dag in iedere klas. Neem deze leerling daar in mee! Kleine moeite, groot plezier!