Joris is een ondernemend pienter mannetje van bijna 4. Hij onderzoekt de wereld en stelt de hele dag door vragen. Hij is nieuwsgierig naar het hoe en waarom, ziet en voelt veel. Dit kleine mannetje heeft door deze enorme input die hij krijgt behoefte aan bewegingsvrijheid en rust om alles te kunnen verwerken.
Wanneer de keus voor een basisschool gemaakt moet worden kiezen zijn ouders bewust een school waar ze voelen en ervaren tijdens de kennismaking dat er ruimte is voor Joris. Ze spreken met liefde over onderwijs, kinderen en ook zij als ouders worden gehoord en gezien.
De eerste weken gaat het goed, de klas is nog klein en Joris heeft het naar zijn zin. In de loop van het jaar groeit de kleutergroep en Joris krijgt steeds meer moeite zich staande te houden in de klas. Hij wordt drukker en thuis is hij opstandig. Na een half jaar weten school en ouders het niet meer en wordt de hulp van een orthopedagoge ingeschakeld. Haar conclusie na onderzoek, hij heeft ADHD en een bovengemiddelde intelligentie. Ouders lezen dit. Ze zien cijfers en conclusies maar herkennen hun zoon niet in het verhaal. Oorzaak en gevolg, het kijken naar alle omstandigheden die van invloed kunnen zijn op het gedrag van hun zoon, het ontbreekt in het verslag. Ze zijn teleurgesteld en moe. Terug bij af terwijl ze dachten helderheid te krijgen.
Gelukkig deelt school de mening van ouders en krijgen ze de ruimte verder te zoeken. Joris moeder gaat bij zichzelf te rade, wat is er met haar zoon? Hoe ervaart zij hem en wat ziet zij als oorzaak? Ze komt tot de conclusie dat Joris in ieder geval rust nodig heeft. Met dit inzicht gaan de ouders terug naar school. Er wordt afgesproken dat Joris voorlopig halve dagen zal gaan.
Dan lijkt er een wonder te gebeuren. Joris wordt weer de vrolijke, nieuwsgierige, gezellige Joris zoals zijn ouders hem kenden voor hij naar school ging. Op school kan hij weer aanwezig zijn en zich in de klas staande houden zonder overstuur te raken. Joris is ook weer aanspreekbaar. Hij doet mee aan de verrijkingslessen voor kleuters die meer aankunnen. Daar geniet hij van.
Gevoelige intelligente kinderen kunnen overspoeld worden door de wereld om hen heen. Dit kan zich uiten in vele soorten van gedrag. De kunst is de kijken naar de betekenis van dit gedrag. Jonge kinderen hebben vaak nog niet de vaardigheid aan te kunnen geven wat ze ervaren en nodig hebben. Door hun gedrag laten ze zien dat er iets mis gaat en ze hulp nodig hebben. Hebben we er wat aan om een 4 jarige het label ADHD te geven? Is daar iemand mee geholpen? Of hebben kinderen als Joris er meer aan wanneer we gedrag proberen te verklaren vanuit het geheel waarbij we de informatie van alle betrokkenen meenemen in ons advies over wat we denken dat nodig is?
Ik wens Joris en alle andere kinderen ruimte. Ruimte om de wereld te mogen ontdekken. Om begeleid en gezien te worden door volwassenen die ze veilige kaders bieden om te mogen ervaren, leren en groeien vanuit begrip en respect. Zoals deze school en deze ouders doen!