Mijn droom

Ik droom wel eens. Mijn droom vandaag gaat over onderwijs. Dit naar aanleiding van het principe sectorakkoord over het toekomstig voortgezet onderwijs. Ik heb het gelezen. Ik zie prachtige volzinnen, mooie wensen, passend onderwijs…

Mijn principe sectorakkoord zou minder volzinnen bevatten, er zouden minder grote bedragen mee gemoeid zijn, het zou eigenlijk maar heel kort zijn.

We zouden gaan streven naar passend onderwijs voor alle leerlingen. We zouden de leerlingen die nu buiten de boot vallen vragen hoe zij het beste leren, we zouden vragen wat ze willen leren en we zouden ze helpen keuzes te maken daar waar ze die zelf niet helder hebben. We zouden ruimte gaan bieden voor individuele leerlijnen met overleg momenten in groepen en met mentoren, om ook het sociale leren mogelijk te maken. We zouden originaliteit, creativiteit, lef en persoonlijke groei onderdeel maken van het curriculum. We zouden les geven daar waar leerlingen dat wenselijk achten, we zouden ze zelf laten onderzoeken daar waar dit beter past bij die student.

We zouden vooral docenten, decanen en andere betrokkenen vragen weer even onwetend te willen zijn. Onwetend om weer werkelijk te kunnen gaan zien, luisteren, voelen, horen wat de studenten van vandaag nodig hebben om als volwaardig burger straks als volwassenen hun plaats in de maatschappij te kunnen gaan vinden.

Wie ben ik? Vanwaar deze droom? In mijn praktijk als specialist hoogbegaafdheid kom ik dagelijks kinderen tegen die niet weten waar hun kwaliteiten liggen, die onzeker zijn geworden door opgeplakte kunde of onkunde, verwachtingen en teleurstellingen van leerkrachten, docenten, die vanuit hun kennis bedacht hadden wat deze leerlingen nodig hadden. Ze doen dat vanuit liefde voor hun vak en zorg voor hun leerlingen, daar twijfel ik niet aan. Maar, ik durf te zeggen dat er hier vaak iets niet goed gaat. Omdat we niet meer buiten onze eigen kaders of die van de organisatie waar we inzitten kunnen en durven denken. Ik denk dat juist daar de oplossing ligt. Laat alles wat je weet over wat zou moeten en niet zou kunnen eens los, kijk door de ogen van de leek naar je leerlingen, vraag, observeer en verwonder en ga het gesprek met ze aan. Ik denk dat dit het begin is van passend onderwijs, van echt passend onderwijs.

Mijn droom gaat over onderwijs waarbij volwassenen met hart voor hun leerlingen durven vragen, twijfelen en van gebaande paden af durven wijken. Waarbij iedere leerling gezien wordt en er mag zijn. Waarbij wanneer een leerling onvoldoende scoort, gekeken wordt naar wat er werkelijk mis gaat en ze niet automatisch afstromen naar een lagere vorm van onderwijs.

Mijn droom wordt langer dan gedacht, inhoudelijk mist er vast nog iets, maar mijn droom is voor mij helder. Ik droom niet over geld, over extra scholing, over verdere digitalisering. Ik droom over onderwijs dat gaat over menselijk contact, mogen leren, van en met elkaar, gezien worden en er mogen zijn.