Veel hoogbegaafden worstelen met de vraag; Wie ben ik? Wanneer spiegelen lastig is geweest, je al vroeg in de gaten had dat je anders was dan anderen en je vlot doorhad dat je wijze opmerkingen niet gewaardeerd werden, hielp dit niet bij het opbouwen van een goed zelfbeeld. Je gaat proberen je aan te passen aan dat wat je denkt dat anderen verwachten, accepteren, leuk vinden. Talenten worden onzichtbaar en krijgen geen voeding. Eenmaal volwassen draai je een tijd mee, maar op een goede dag zal de vraag rijzen; Wie ben ik? Is dit wat ik wil? Krijg ik hier energie van? Is dit alles wat het leven me te bieden heeft? Wie was dat kind in mij? Waardoor voel ik geen aansluiting bij collega’s? Etc. etc.
Alleen is
als je zelf niet meer weet
waar je
gebleven bent
Het besef dat je niet geworden bent wie je had kunnen zijn is vaak pijnlijk. Er kan een periode van rouw ontstaan, boosheid om gemiste kansen, twijfels over of dat wat je denkt dat had kunnen zijn wel echt zo is. Misschien verbeeld je je wel dat je slimmer bent dan anderen aan je kunnen zien? Je hebt misschien het gevoel dat je je nog moet gaan bewijzen. Want, stel je voor dat je dit nu hardop gaat zeggen, wat zullen anderen dan wel niet denken? Bovendien ben je gewend aan die veilige plek in de schaduw. Wie ben je als je daar niet meer in gaat staan? Durf je te zijn wie je bent?
Thuis
als ik mag zijn
wie ik ben
Van jou?
Nee
Van mij!
De interne criticus zorgt er wel voor dat je niet te hard van stapel loopt. Je geeft eerder je gevoel van eigenwaarde een optater dan dat je liefdevol durft te kijken naar dat verdwenen kind in je dat graag aandacht wil.
Pak mijn hand
Toe dan
Je kunt het
Pak dan!
Ik kan niet
Wil wel
maar durf niet
Bang voor
jouw toekomst
Maar ik wil
dat jij me helpt
Want jij begrijpt
en kunt
Pak dan!
Ik durf niet
Wil wel
maar kan niet
Bang voor
mezelf
Als je het kind in jezelf weer aan durft te kijken, de hand durft te rijken, dan kun je verder. Dan mag dit kind er zijn, kun je het liefhebben, kun je jezelf liefhebben en volwassenen door het leven gaan. Dan hoef je niet meer te wijzen, geen schuldigen meer te zoeken. Dan kun je de ander beter zien en fijner reageren. Dan kan er verbinding ontstaan tussen jou en die ander. De verbinding die je eerst dacht te kunnen vinden door je aan te passen ontstaat wanneer je jezelf accepteert en liefhebt, met al je talenten en je beperkingen.
Dit proces kost tijd. Gun jezelf die tijd en wees tevreden met kleine stappen voorwaarts. Uit iedere stap kun je kracht putten om uiteindelijk weer te zijn wie je bedoeld was te zijn.
Tevreden met
die doorbraak
Hoe klein en
hoe kwetsbaar ook
maar dichterbij
mezelf.
Mocht dit voor jou nog een thema zijn dan wens ik je toe dat je het kind in jezelf weer mag gaan zien en liefhebben, zodat je kunt gaan zijn wie je werkelijk bent!
Erg herkenbaar, zit soms nog te worstelen met die vraag maar dankzij mijn hoogbegaafde dochter die een enorme spiegel is van mijn ”kind” heb ik nu zo veel inzicht in wie ik ben. Het is niet leuk om haar de moeilijkheden te zien ervaren in het leven maar ik begrijp haar en de situaties die ze tegen komt. En nu weet ik wie ik ben en wat en waar ik ben. Mijn missie is dat ik wel de begrijpende ondernemende ouder ben die ik helaas niet had. Hopende op dat mijn kind wel zich optimaal kan ontplooien tot haar kunnen. Al is en blijft het een lastige taak in het onderwijs en maatschappij die niet een juist beeld heeft van deze doelgroep.
Een mooie een dankbare missie! Bedenk je dat binnen het onderwijs en de maatschappij veranderingen langzaam gaan, maar dat er, vergeleken met 10 jaar geleden, al veel meer aandacht is voor onze kinderen. Geduld en volhouden!
Beste Lisette, een erg herkenbaar en mooi geformuleerd log. Ikzelf ben circa drie jaar terug in een soort van identiteitscrisis (mid life crisis) beland waarin ik enkele ingrijpende, risicovolle beslissingen heb genomen, die me niet in de koude kleren zijn gaan zitten, maar wellicht op termijn wel goed zijn. Ik ben altijd een erg aangepast kind geweest, behoedzaam, de veilige plek in de schaduw gekozen, zoals jij zo raak typeert. Wellicht heeft dit er mede toe geleid dat ik een tijd terug tegen het gevoel ‘is dit alles wat het leven te bieden heeft’, ‘heb ik niet allerlei kansen laten liggen’ aangelopen ben. Mijn moeder heeft me altijd overbeschermd, omdat ik zo gevoelig was, maar ik denk dat dit deels de oorzaak is waarom ik altijd zo behoedzaam en iets onder mijn kunnen heb geopereerd. Na een flinke instorting ben ik mezelf weer opnieuw aan het ‘uitvinden’ zoals ik het zelf formuleer. Dit gaat met horten en stoten, het is een moeilijk, maar ook interessant proces. Het lijkt een beetje op wat Dabrowski beschrijft in zijn theorie van Positieve Desintegratie.
Mooi dat je het beschrijft als een moeilijk maar interessant proces. Dat is ook mijn ervaring. Het helpt als je het zelf kunt beschouwen als een interessant proces dat leerzaam is en je helpt jezelf weer opnieuw ‘uit te vinden’ zoals je het zelf beschrijft. Mocht ik daar iets in kunnen beteken dan hoor ik het graag!