De beste spiegel die je als ouder voorgehouden kan worden is de spiegel die je kind je voorhoudt. Je beste en je slechtste eigenschappen, de confrontatie is helder.
Voor de meeste ouders uit de huidige generatie geldt dat er over begaafdheid niet gesproken werd. Je kon makkelijk leren of niet, of je behoorde bij de middenmoot. Over verveling werd niet gesproken, je deed gewoon wat je werd opgedragen. Of je koos ervoor het niet te doen en dan werd je schoolcarrière een andere dan je intellectuele kwaliteiten zouden doen vermoeden. Maar ook daar werd dan niet lang over gesproken. Het was zoals het was.
Dan word je op een dag ouder. Je kind groeit op en je kijkt in die spiegel. Je ziet opeens je kleine ik weer. Ziet waar die om vroeg en wat die nodig had. Dat is wat je je kind wilt geven. De school is er voor ieder kind, ze mogen zich allemaal ontwikkelen tot zelfstandige individuen.
Even een citaat uit de wet op basisonderwijs
1. Het onderwijs wordt zodanig ingericht dat de leerlingen een ononderbroken ontwikkelingsproces kunnen doorlopen. Het wordt afgestemd op de voortgang in de ontwikkeling van de leerlingen.
2. Het onderwijs richt zich in elk geval op de emotionele en de verstandelijke ontwikkeling, en op het ontwikkelen van creativiteit, op het verwerven van noodzakelijke kennis en van sociale, culturele en lichamelijke vaardigheden.
Tja, en daar sta je dan, met jouw kind, met zijn of haar specifieke behoeften en jouw kennis als ervaringsdeskundige over hoe je het wilt voor je kind. Je ziet dat het niet goed gaat. Wat ga je doen?
Ik heb veel verschillende ouders voorbij zien komen in de loop der jaren. Ouders die pleiten voor meer aanbod, vooruit werken, extra stof, ouders die al blij zijn met ieder extra beetje aandacht, ouders die zeggen, ze wil niet opvallen, laat het maar zo, en zo kan ik nog even doorgaan. Er was één grote gemeenschappelijke deler. Al die ouders willen het beste voor hun kind. Gelijk hebben ze.
Maar wat is het beste? Wie bepaalt dat, hoe gaan we dat invullen? Hoe zorg je als school dat je en zorg draagt voor goed onderwijs en ook nog eens als die verschillende ouders tevreden stelt.
Mijn ervaring is de volgende.
- Ouders willen serieus genomen worden. Daar hebben ze ook recht op want ze komen op voor hun kind, dat is hun plicht als ouder.
- Ouders dragen wel hun eigen verleden mee. Respecteer dat en benoem het. Openheid draagt bij tot oplossingen.
- Leerkrachten willen ook serieus genomen worden. Ze voeren hun vak uit met zorg en toewijding. Respecteer dat en accepteer dat een leerkracht ook lerende is.
- Stel het kind centraal. Zo jong als ze vaak nog zijn wanneer ze signalen af gaan geven dat het niet goed gaat, praat met ze. Vraag wat het mist, vraag wat het nodig heeft en kijk hoe je daar vorm aan kunt geven.
Het voordeel van mij als ‘buitenstaander’ is dat ik geen emotionele betrokkenheid heb bij het kind. Ik ga zitten, stel me open en laat het kind vertellen. Een leerkracht die dat eens zag was verbaasd over wat haar leerling mij, die onbekende, allemaal vertelde. De kracht zit hem in de openheid. Het onbevooroordeelde luisteren. Echt kijken naar wie er voor me zit en willen begrijpen wat hij of zij van me vraagt. Ik zie een kind veranderen terwijl ik ermee praat. Van afwachtende observant naar open spontane verteller. Dat is toch wat we willen? Kinderen die zichzelf durven laten zien, zodat wij als volwassenen weten wat ze van ons vragen.
Natuurlijk is dat als ouder of leerkracht lastiger. Maar, wanneer je je van dit geven bewust bent voor je met het kind in gesprek gaat kunnen er wel mooie dingen gebeuren. Dan kan de oplossing misschien wel ergens anders zitten dan jij hem bedacht had. Of veel eenvoudiger zijn dan je durfde vermoeden. Dit doet me denken aan en uitspraak van Einstein:
‘Het belangrijkste is niet te stoppen jezelf te verwonderen’
Laat je kennis even los, durf je te verwonderen over de wijsheid die het kind in zich heeft.
Belangstelling voor de cursus, ‘Het opvoeden van mijn hoogbegaafde kind’? Meld het via het contactformulier, dan houd ik je op de hoogte.